වැලිමඩින් නුවර බස් එක තිබ්බෙ 1.40ට. බස් එක අලුතින් දාපු නිසා සීට් ගානට වත් සෙනග හිටියෙ නෑ.
හිතේ හැටියට තෝරලා ,සිතූත් මාත් වම් පස ආසන දෙකක වාඩි වුණා. කවුලුව අසල ඉඩ සුපුරුදු පරිදි ඇයට දී මම දකුණු පසට වුනේ තරහ අවුස්සන්න ඇයව කිති කවාගෙනම...
බස් එක පිටත් වෙත්ම ඇය දෙසට හැරී තොරතෝංචියක් නැතුව පටන් ගත්තා මාත් මගේ හෑලි කතා කියන්න....
අතරමගදි ගත්ත අඹ අච්චාරු එක ඉවර කරන්න කෙල්ලට විනාඩි 10 ක් වත් ගියේ නෑ වගේ.
ඊලගට කට දැවිල්ලට කන්න බිස්කට් පැකට් එකක් , අහන්න කලින්ම දුන්නෙ මවාගත්ත බොරු තරහකින්..
..............................................
පුස්සැල්ලාව පහු කරද්දි මීදුමත් එක්ක දෙදෙනාගෙම පුංචි නිහැඩියාවක් මතු වුනා.
කවුලුවෙන් එපිට බලා සිටි ඇය දෙස බලා අනිමිස ලෝචනයක් වැඩුනේ ඇයගේ සුරත මගේ දෑත් මත තීබියදීමයි..
" ඔයා මුකුත් අවුලකින්ද...?.. " ක්ෂිණිකවම මටත් නොදැනීම මගේ මුවින් පිටවුණේ ඇයි කියන්න ඒ වෙලාවෙ මටම හිතාගන්න බැරිවුණා.
ඒත් සිහින ලෝකයකින් බිමට බට වුවත් එය එලෙස නොවන බව ඇය පැවසුවා.නුහුරු තිගැස්මක් තිබ්බත්..... මට පිස්සු වෙන්න ඇතැයි මටම මුමුණාගනිමින් ආයේ පුරුදු කියවිල්ලටම වැටුනා.
............................................
අපි නුවරට එද්දි හවස 6 කිට්ටු වෙන්න ඇති. මහා වරුසාවකට පෙර නිමිති සේ මුලු ආකාසෙම කලු කරගෙන තිබ්බා.
රෑට කෑමත් අරගෙන සිතූව බෝඩිමට දමා ඇයගේ නලල් තල සිප ආපසු එන්න හිත දුන්නෙ නෑ. වෙනදාට වඩා සිතූගේ මූණ කලු වෙලා අහස වගෙ...
නොතේරුන කමට නලල රැලි කර ඇය දිහා බැලූ බැල්මටම සිනා සී ඇය මා හට "ආදරෙයි" පවසා බෝඩිම ඇතුලට ගියා...
ඒ සිතූව දැක්ක අන්තිම අවස්ථාව..............................................
පසුවදා මගේ යාලුවෙක් මාර්ගයෙන් අතට පත්වූ ලිපියේ ලොකූ හෑල්ලක් එක්ක අන්තිමට
".......... මට සමාවෙලා සතුටින් ඉන්න. තුනුරුවන් සරනයි සිදත් ....! කියලා ලියලා තිබුනා.
.........................................................
පෙරදා දුටු ප්‍රශ්නාර්ත හැම එකකටම වගේ පිලිතුරු චිත්‍රපටයක් සේ දෑස් මානයේ විකාශනය වන්නට වුනා.
හුස්ම තව දුරටත් ඉබේ වැටෙන්නටම ඉඩ දී, දොර උලුවස්ස ලගට හිමින් ඇවිදින් බිම වාඩි උනේ උදේ ඉදන් හිටි යාලුවො ගියාට පස්සේ.....
පිටතට නොපෙන්වූ මහා කෑකෑරුමකින් ප්‍රේරණය වූ එකම එක දෙයක් සිත් වචන වලින් දෝංකාර දුන්න.
" ..........සමහරවිට මම ආදරය කරන්න දන්නෙ නැතුව ඇති............."
................................................................
ඉර එලිය අවසන් ගමන් ගිය විදියට අහස කලු කරගෙන වහිනවා. පායන පාටක් හිතන්නවත්, පේන්නවත් නෑ.......
ඒත් හෙටම නැති වුවත් සේකරගේ ඉර කවද හරි පායයි.....
#TheNewSunඅළුත්ඉර
