පිණි දිය වුවත් වැහි බිදු තරමට
කාෂ්ටක පොලව මතට
රෑ තරු කැට තුලින් වෑහෙන පිරිත් පැන් සේ
"මට පෙනුනේ නුඹම විතරද...."
හිතත් එක්ක ගණුදෙනු කරන මගේ ඇස් වුනත්
දෙනෝදාහක් මැද්දක
එක ඉරියව්වක ඒ මේ අත දිවයද්දි
"ඒ නුඹව මතක් වෙන වෙලාවට...."
ඒක තාමත් බිදින්න බැරි වුණ හා බිදින්න බැරි වෙන
" ඇබ්බැහි වීමක් "
බිනර පිණි බිදු වැටෙන්නට
සීතලට මුහුම් වී
ගිම්හානයේ නැවතුම
හෙට දින විය හැක
නපුරු කාලයේ නිමාව
" මා "
සෙවනැලි නොමැති ඉමක.....
.
.
අදුරු සීතලද
චණ්ඩ රස්නයද
එහි මුසුවක්ද
කම් නැත කිසි
ඒ ජීවයේ අරුණලු දැන් මේ දැන්
නැගේ යැයි
" මම "
දෑස් දල්වාගෙන බලා සිටිමි.......
.
..
..
