නෙත් පියෙන තැන - රජරට අහස යට

ඇතත් තැන තැන එලි‍යක්
පුරා පැතිරෙයි අදුර
මගක් වැරදුන මගියෙකුත් මිස
කොයිද කවුරුවත් අසල
චලනයක් සෙලවුමක් වත් නැති
පාලු වී ගිය මග තොටක
රුවක් මා දුටුවාය පැලූ විට
මගේ හදවත දෙකට...

✍️අමා මදුෂානි ගමගේ

ඒ ඇය අතිත් ලියවුනු විශිෂ්ඨතම කවියක්...

අමා මට අහම්බෙන් හම්බුණ ගොඩක් හොද යෙහෙලියක්. ඇය රජරට විශ්වවිද්‍යාලයෙන් ඉගෙනුම ලැබූ සොදුරු කවිකාරියක්.
ඇය සේම රජරට අහසට නෑකම් කියන තවත් කෙතරම් සිටීද වග ගැන මා කිසිත් නොපවසා පිලිතුර ඒ අහසටම භාර කරන්නම්.
.
මන්ද මමත් ඒ නොදැක්ක අහසට ආදරය කරන බව මට නොරහසක්...
.
වැව් බැදි රාජ්‍යයේ විඩාපත් අවරහිරු, මල්වතු ඔයට වැටී රන්වනින් දිදුලවා අවසන, සිහිලැල් ජල දහරේ නෑවී සිසිල් වන්නට හැමදාම ආසාවෙන් කරන තේවාවක් සේ මගේ හිතට මැවුනා.
.
මහම්වෙනාවේ ජය ශ්‍රී මහ බෝ පත් වල ස්පර්ශයෙන් පින්වත්ව සිහිල් වූ සිසිල් වූ හමන මද නල එක්ක,
මහා අභයගිරි දාගැබ් සමිදු නෙත දකින දුරක,
ඉතා සීරුවෙන් දෙසවනට ඇසෙන නෑසෙන තරමින් වැලිකැට වලට පවා නොරිද්දෙන්න ගලා බහින ඒ මල්වතු ඔය අද්දර,
.
ඒ අවරගිර මල්වතු ඔයේ කිමිදෙනා හැටි බලන්න එකම එක හවස් වරුවක ඉන්න තියේ නම්............

හිතෙනවා ඒක ජීවිතයම නිවන්න පුලුවන් තැනක් කියලා.
............................
.....
නමුත් ප්‍රාර්ථනා හැමවිටම සඵල විය යුතු බවට නීතී දාමයකට කිසිසේත්ම බැදී නෑ.
.
එලෙසම අයිති නැති රජරට අහස යට මල්වතු ඔය දකින්නට, නොදැකපු මල් වතු ඔයට ඇලුම් කරන්නටද...

ඒ නීතියෙන්ම තහනම් නෑ...
.
එසේනම්.....
ඒ සුන්දර රජරට අහස යට මල්වතු ඔයෙහි සිහිලස ලැබ පණ පෙවූ ඔබේ ඒ වචන වලට, 
..
අයිති නැති රජරට අහසත්...
ඒ සුන්දර මල්වතු ඔයත් වෙනුවෙන්
මගෙන් .....
.
ඇය අතිත් ලියවුනු විශිෂ්ඨතම කවියට කල එකතුවක්...
.
නිහඩවම තබන පියවරට
මගවැරදුම ගුරු එලිය විය
මියැදෙන නෙතට පිණිදිය රැගෙන
අමා වැස්සක පෙර නිමිති විය
.
බිය දැනී මග නැවතී විටෙක
නෙත් කොනින් පසු බැලෙන
වෙහෙස දැනී පොලවට වාරුවුන
තරම් කෙතරම් මං මුලාවුන
.
හුස්ම මා හැරයන දිනයක
මොහොත උදාවුවහොත් සැනෙක
අහස දෙස බලා නෙත් පියන තැන
අවසන සිහිවන්නෙත් නුඹ මය
.
✍️අනුශ්ක මදුශාන්

මන:කල්පිත මල්වැහි (මන්දාකිණි)

මන්දාරම් අහස තාමත් වස්සන කදුලු හරියටම නවත්තලා නෑ. 

පිම්මේ නිවෙස්ව වෙත උණුහුම සොයා ලහි වන වාහන හඩට වඩා මගේ කුඩරෙද්දට හිමින් සීරුවේ වැටෙන සර සර සද්දයට මම මහත් ආදරයෙන් සම වැදිලා උන්නා.
ජනාකීර්ණ කොලඹ නෙළුම් මාවතේ සුපතල සන්නිවේදන පියසෙ දොරටුව අසල ආලෝකයත් අදුරත් ඇති නැති සවස 6.30 ට පමණ.....


අඩිය ආපස්සට අරන් මම නැවතිලා ගොඩක් වෙලා.
දන්නවා, ගෙදර යන්න ගොඩක් පරක්කුවෙලා.
ඒත් මම හිටිය අඩිය එහෙම්මම තියාගෙන කුඩයේ යකඩ දාරය දෙඅතින් තවත් තද කර තව විනාඩි පහක් ඒ මල්වැස්සත්, කොලඹ අහසත් එක්ක කුලුපග වෙන්න හිතුවා.


බාහිරට සීමාවන වේශාලේපන, රක්ත තොල් සායම් දියාරුවී පොලව මතින් අතුරුදහන් කරන අසිරි මල් වැස්ස අස්සෙන්... මම එක රුවක් මවාගන්නට උත්සහ කරනවා. ඒ වතත් ඈතින් පේන විදුලි එලියක් වගේ...
මා හිතෙන් ඇස් වලට... මේ ඇවිල්ලා මේ යනවා.


චුරු චුරුව යට බිමට වැටෙන, වැටී පරවෙන චූටි චූටිම මල්පොකුරු දිහා බලාගෙන...
මම තනියම හිතින්.... යමක් තර්ක කලා..


ඔයා මගේ ඇස් ඉස්සරහට ආවොත් ඒ ඔයාම කියලා මට අදුරගන්න පුලුවන් එකම එක දෙයක් මතකයි....


ඒ මගෙ දිහා බලලා හිනා නොවී හිනා උනු ඔයාගේ රෝසවන් තොල් අසල පොඩ්ඩක් විතර වම් පැත්තට තිබ්බ චූටි උපන් ලපය.


මට විශ්වාසයි. මම ඔයාව ආයේ දකිනවා........


හෙට.. අනිද්දා......???


කියන්න බෑ.. ඒක ඕනිම වෙලාවක් වෙන්න පුලුවන්....


විශ්වාසමද.....???


ඔව්...


එහෙම උත්තර දුන්නෙ මගේ හිතමයි.


ඒ තත්තපරය එනකම්...........................................


සීතල දෙගුණ කරගෙන චූටි බයකුත් එක්ක ලොකු හුස්මක් මුවින් පිටවුනා....
හැබැයි චූටි ම හිනාවකුත් එක්ක....


🍂🍂🍂


කොහේ සිට ඔබ පැමිණි යේ දෝ..
සිහිනයේ රැදුනු 💭👱🏻‍♀️
මගේ ඉරබටු තාරකාවී🌟
ඔබට ලියවෙන නැවුම් කුලුදුල්
ප්‍රේම.............. යි මේ💛


#මන්දාකිණි ☄️


එහෙම නැත්නම් .....

#මන:#කල්පිත #මල්වැහි 🌧🌧

නොපිපුණු පොහොට්ටු 🌷 මිණිලි

ඇස් වලට බිම බලන් යන්න කියලා අණ කලත්, ඒක පවත්වා ගන්න හරි අමාරුයි. ඇස් ඉස්සරහට හම්බෙන්නෙ හීන.. එහෙම නැත්නම් බිදිච්ච හීන...

කොහොම උනත් ඒවා පසුපස හැතැප්ම ගාණක් ගිහින් හති වැටුනට පස්සෙ තමයි මතක් වෙන්නෙ...

"....මම ඇවිල්ලා තියෙන දුර කියලා... ..."


හීනය තුල විසූ රස පියවි සිහියට එලබුනු, සැබෑවෙ විරහව විසින් පාගා මරා දමන්නට ගත්වෙන්නෙ තත්ත්පරයෙන් තත්ත්පරයක් වගේ ගොඩක්ම පොඩි කාලයක්....

මට සර් කෙනෙක් කියලා තියෙනවා මතකයි... අපි කාර් එකකට ආසයි නම් අපි පාරෙ යද්දි වැඩිපුරම දකින්නෙ කාර්.

අපි ආස රත්තරං මාල නම්.. අපි දකින්නෙම කාගෙ හරි කරේ තියෙන හෝ සාප්පු වල තියෙන මාල...

එහෙම ගනිද්දි මම දකින්නෙ පුංචි දූ වරුන්ව. හැමෝම මල් වගෙ පුංචි දූ පැටව් උනාට මගේ ඇස් තියාගන්න දූ පැටියගෙ කොන්ඩය දිගයි. ඒ වගේම මම හොයන මොකක් හෝ දෙයක් එයා ගාව තියෙනවා...

මම මොහොතකට අතරමං වෙනවා. මම දන්නවා ඒක. ඒ අතරමං වීම තුල ඇත්තෙ අති සීමිත කාල පරාසයක් තුල මා පැතූ මගේ ලෝකය.. දුකින් අවසන් වන වේදනාවේ උල්පතක් උනත් දැන දැනත් ඒකත් හරියට මධ්‍යසාර වගේ.. නරකයි කියලා දැන දැන ඒකෙ ගිලෙනවා..

මම ආස කලේ කෙලි පැටික්කියකට. ඇය වගේ වත .. ඒ ඇස් ... ඒ බැල්ම... ඇතුලු හැමදේම දායාද වන දෝණියක් ඕනි උනා..

මට මගේ කෙල්ලට හැමදේම දීලා ලස්සන කුමාරිකාවක් වගේ හැමදාම හැඩ බලන්න ආසාවක් තිබ්බා.

අම්මා වගේම අන්දලා ඇය ගාව තියලා බලන් ඉන්න ආසාවක් තිබුනා...

එපමණයි..

යන එන අතරතුර මා ඒ සිහිනය ගෑවී තිබෙන තැන් වල මම නැවතිලා ටිකක් වෙලා බලන් ඉන්නවා. ඇත්තටම කීවොත් බැලෙනවා....


ඒක හැමදාටම වෙයි..

............

නොපිපුණු පොහොට්ටු 🌷


#මිණිලි 💎






.

පෙරනිමිති

රාත්‍රී 7.50 ට කොලඹින් පිටත් වූ මන්දගාමි දුම් රියයි.

දෙහිවල දුම් රියපලින් දුම් රියට පිවිසි ශරීරයෙන් කුඩා වූ වයසක කාන්තාවක් යකඩ කණු අල්ලාගෙන පැමිනෙද්දී
මට වඩා ඇයට ආසන්නයෙ සිටි කවුරුන් හෝ ඇයට ආසනය පිරිනමා ඈත් විය.
දුම් රිය බදට සවි කරන ලද ආසනය මත සිටි මට, හිස් දෙකකට එහායින් ඇයව යන්තමින් පෙනේ....

චෛතසික උසාවියේ වැඩ කටයුතු ආරම්භ වූයේ එතැන් සිටය.
..
..

අවුරුදු 70 පමණ විය හැකි මහලු අම්මා කෙනෙක්.

ඇය යාචිකාවකද.... බොහෝ විට නැත.

4 වන පන්තියේ රෙද්දයකින් හැට්ටයකින් සැරසී ශේෂ වූ කලු සුදු මුහු කොන්ඩය තෙල් ගල්වා සැලකිය යුතු තරමට පිරිසිදුව සිටීම තුලින් ඇය යාචිකාවක්ය යන මතය තරමක් බැහැර කලෙමි.

මා ඒ මහලු අම්මා දෙසට හිත යොමු කිරීමට වූ කාරණාවක් විය..

ඇය සතුව රෙදි අත් බෑගයක් හා තරමක් විශාල ඉටි බෑගයක් තිබුණි.

එලෙසම ඇයගේ අතේ නිසි ආකරයට කඩා එක්කහු කල සුදු සැරයැටිය තුලින්, ඇය තරමක් අසීරුවෙන් පිහිටක් බලාපොරොත්තු වූ හේතුව මා තේරුම් ගතිමි.

වල ගැසී තිබුණු ඇස් කුහර මත සමහරවිට ඇස් ඉවත් කර ඇත.

බලා සිටීමට ලැබුණු දුර නැවතුම් පොලවල් එකකට පමනක් සීමා විය.

ඇය බසින්නය සැරසුනි. පා පුවරුම මත සිටි ඇයගේ මුණුපුරෙක් වයස වන පිරිමි දරුවෙක් ඉදිරිපත් වී අප සැමට ඉගි කලේ... " මම ආත්තම්මාව ප්‍රවේශමෙන් බස්සනම් " ඉගිය අප වෙත පල කරමිනි...

රත්වී බුබුළු දමන්නට එන වතුර සේ සිත තුල වූ මා නොහදුනන සිතුවිලි මා ගත ද යම් අප්‍රාණික බවකට හුරු කෙරුමෙන් පැවතුණි.

දුම් රිය නැවතුම් පොලක අප සියල්ලම නැවත නිශ්චල වනවාත් සමග පිරිමි දරුවාගේ වාරුවෙන් ඇය බැසීමට සැරසුණි.

කෙසේ වෙතත් දෑස නොපෙනෙන අම්මා ගේ පියවර ගැන දෑස ඉලක්ක කර සමබරතාව බිදෙන ඇසිල්ලක තත්ත්පරෙන් ඇය අල්ලා ගැනීමට හැකි වන ආකෘතියක මා කල්පනාකාරිව උන්නෙමි.

පිරිමි දරුවා අසල තිබූ කොන්ක්‍රීට් බන්කුවකට ගෙනගොස් තබනවාත් සමග ඇය සිනාසුනි.

...
...

කල්පනාවෙ අමාරුම හරිය ගැන පෙරනිමිති පහළ විය .

මට ඒ මහලු අම්මාව පැහදිව පෙනුනි. කෙසග මිටි සිරුර වාරු කරනට අතින් ස්පර්ශ කර හදුනා ගන්නා කොන්ක්‍රීට් බංකුව තුල වාඩි වනවාත් සමගම ඒ කලින් කී ලෙස ඈ සිනාසුනි.

එහි ගැබ්ව තිබුනේ නිහතමානි අසරණකම හා අව්‍යාජ ස්තූතිය ය.. ස්තූතියට වඩා ඇයට පිහිට වූ තැනැත්තාට පින් අනුමෝදන් කලා සේ විය හැක.

අතින් එක් බෑගයක් තමුනට දැනෙන සේ සිරුරට ස්පර්ශ කර අනික් බෑගයෙන් ඈ යමක් එලියට ගැත් නමුත් දුම් රිය නැවත ගමන් ඇරබීම හේතුවෙන් එය කුමක්ද කියා මට පැහදිලි වූයේ නැත.

සමහරවිට කෑමට යමක් විය හැක. නැතිනම් ඇය කුමක් හෝ දෛනික වෙලදාමකින් ඉතිරි කරගත්  සොච්චම විය හැක.

ඇයට පිහිටට ඇයගේ දරුවන් හෝ නෑදෑ හිත මිතුරන්... නැති සේය.....

කෙසේ නමුත් කාරණාව එය නොවිණ....

ඇතුලට උබුනු දෑස් වලවල් හා මතකයේ ඇදුණු අකුණු ගා ගිගුරුම් දෙන යමක් නම්.... ඒ මහලු අම්මාගේ අසරණ හිනාව බව හා හිත තුල දුම් රිය  එන්ජිමට වඩා කම්පනය වන්නේ ඒ සංවේදනය බව වැටහුණි.

අත් පය දෑස් අතිශය නිරුපද්‍රිතව මා මුහුණ දෙන අසරණකම් එසේනම් ඇය මුහුණ දෙන අසරණකම් කෙසේ නම් අරුත් ගන්වමිද....?????

ඒ සියල්ල විද දරා ඇය අහිංසකව සිනාසී හිටි අකාරය මට සියුම් නොවූ රිදුමක් විය.

විසිතුරු සමාජයක රුපියලට බලයට රේස් දුවන මහත්වරු හා අතරින් පතර සිටි නෝනලා දැක ... මා හට එක්තරා සිත නිවූ ධරම දේශනාවක කොටසක් මතක් විය.

එනම් කර්මය අසාධාරණ දෙයක් බවත් එය එසේ අසාධාරණ බව සත්වයාට පෙන්වා දීමට මහා උත්තම බුදුවරයන් පහල වන බවය....

සැබවින්ම කර්මය අසාධාරණමය.

මන තුල තවමත් සක්මන් කරමින් තිබූ ඒ සිනහව කුමක් හෝ පෙරනිමිත්තක්ද වග මට සිතාගත නොහැක.

පැවසිය යුතුම කරුණ නම්,

මෙය තවත් එක් කතාවක් නොවන බවය.......